|
— Алло, Саш? Привет.
— Здраўствуй, Валодзя, здраўствуй.
— Как дела, не занят? Можешь разговаривать?
— Магу нямножка.Кстаці, Валодзя, я цебя хачу папрасіць аб адной вешчы. Нада сазваць савет і прыняць рэшэніе. Даўно ужэ думаю, как падступіцца к цебе с эцім вапросам. І наканец прышло ужэ врэмя.
— О чём ты?
— А Смаленске. Нада вернуць нам Смаленск. Бранск тожэ неплоха бы. Но я панімаю, не ўсё сразу. Паэтаму Бранск пака не будзем трогаць.
— Какой Смоленск? Куда вернуть?
— Ну Смаленск, горад такой. Возле нашай граніцы. Он жэ наш горад, Валодзя. Што тут упірацца. Пабыў у вас чуць-чуць, пара вазврашчацца. А мы вам грузавікоў прададзім нашых. Можна ў крэдзіт дажэ.
— Саша, ты о чём вообще сейчас?
— А ешчо, Валодзя, нада бы наканец крэст вернуць. Некрасіва.
— Какой крест?
— Драгацэнны крэст, дрэўні. Ефрасіньі Полацкай. Тока не гавары апяць, што эта немцы ўзялі. Я жэ знаю, што он у цебя.
— Саш, какой крест, откуда?
— Ат немцаў і знаю. Такіе хітрэцы. Самі мне і расказалі, што ў цебя он. Дажэ фатаграфіі паказывалі. Так што нада вернуць, Валодзя.
— Саша…
— І эта, кстаці, тожа даўно хацеў папрасіць. Называй меня — Алесь.
— Как?!
— Алесь. Эта Александр для друзей па-нашаму. Алесь. Как Алеся, толька он — Алесь. А я цебя буду называць — Уладзь.
— Григорьевич, что происходит?!
— Да шучу, я Валодзя, шучу! Ха-ха-ха! Ты паверыў ва ўсё?! Ха-ха-ха-ха! Уладзь! Ха-ха-ха-ха!!!
— Блять.
— Ха-ха-ха-ха!!! Ха-ха-ха-ха-ха!!!
— …
— Валодзя, ало?! Валодзя, ты тут? Ха-ха-ха-ха! Ой не магу. Кінуў трубку. Смаленск! Ха-ха-ха-ха!!!
|